May mga bagay na panahon lang ang makakapagturo sa'yo. Tulad ng kung gaano mo kamahal ang isang tao. Madalas, nalalaman mo lang kung gaano mo sya kamahal pag wala na sya sa'yo. And when you lose that person, you lose a part of yourself too. Umaasa ka na lang na sa paglipas ng panahon maibabalik mo kung anong nawala sa'yo. At kung hindi na maibabalik ang dati, babaguhin na lang ng panahon ang lahat ng bagay.
Pero bakit parang hindi binabago ng panahon ang puso mo? Bakit kahit alam mong tapos na ang lahat, pilit mong binabalikan ang simula. At lagi mong tinatanong:
Paano kaya kung mas minahal mo sya? Paano kaya kung hindi mo na lang sya minahal? Paano kaya kung hindi na lang kayo nagkakilala para mabura na lang sya sa alaala mo? Paano kaya kung noong nagkatagpo kayo, ibang tao ka; ibang tao rin sya; sa ibang pagkakataon, sa ibang lugar at sa ibang panahon...
Maiiba din kaya ang tadhana nyo?
Kamay mo na ba ang hawak nya?
Pangalan mo na ba ang bukambibig nya?
Ikaw na ba ang nasa tabi nya?
Ikaw na ba yung kayakap nya?
Ikaw na ba ang dahilan ng mga ngiti nya?
Kayo pa rin ba ang para sa isa't-isa? O ikaw pa rin ang dahilan kung bakit mas pinili nyang magmahal na lang ng iba?
Ang daming tanong noh? Kailangan ng tamang oras para masagot ang mga tanong na yan.
1 comments:
there is never a right time and a right answer when it comes to love...because love does not wait...love does not think...it feels...it senses...and when ti decides to surge, it will...but when it feels it's time to subside, with sadness it will...then there's no turning back, then there's no one there...that is why once the feeling engulfs you, never hink twice...never be enslaved by the thoughts of others...for in the end, they will not share this glorious ride of love's ups and down's with you...
Post a Comment